Veel mensen die informeren voor een fotoshoot geven daarbij aan ‘spontane’ foto’s te willen. En je zult het misschien van jezelf herkennen: Je leukste foto’s zijn de per ongeluk genomen snapshots op een feestje of wanneer je niet in de gaten had dat de foto genomen werd. Op het moment dat je bij de fotograaf binnenstapt kom je helaas niet verder dan je ’tandpasta’-lachje en voelt het al gauw gemaakt en onecht.
De opdracht ‘spontane foto’s’ is voor mij als fotograaf ook niet altijd even makkelijk. Niet iedereen is even vrij voor de camera en spontaan doen op commando is volgens de definitie van het woord -zonder dwang, uit eigen beweging – eigenlijk onmogelijk.
Ook poseren is zo’n heikel punt, zodra je voor de camera staat word je je er ineens bewust van hoeveel ledematen je eigenlijk hebt en dat je niet weet waar je ze moet laten om er zo voordelig mogelijk uit te zien.

Zo’n anderhalf jaar geleden kwam ik in aanraking met de “Beloved”-manier van fotograferen. Ontwikkeld door de Amerikaanse fotograaf Jesh de Rox gaat dit gedachtegoed ervan uit dat jij de muze bent van de fotograaf en dat ik als fotograaf je de ruimte geef om het beste en mooiste van jezelf te laten zien, wat ik dan vastleg in je foto’s. Voor mij was dit een eye-opener: Geen geposeer, geen gemaakte lachjes, maar echte emoties! Ook het feit dat je als fotograaf niet meer de regisseur, maar meer een aangever wordt past beter bij hoe tegen mijn medemensen aankijk.
Omdat je veel met de mensen in gesprek bent tijdens het fotograferen op deze manier, is een grote SLR-camera niet altijd een voordeel. Veel van je gezicht wordt afgedekt zodat je minder contact hebt en voor veel mensen is zo’n grote camera vlak voor zich toch aardig bedreigend. Werken met een korte telelens kan hiervoor een oplossing zijn, maar daardoor vergroot je wel weer heel erg de afstand tussen jou en degenen die je fotografeert. Graag zou ik dus een minder opvallende camera gebruiken, maar wel een die aan een aantal eigenschappen heeft: Mogelijkheid om verschillende lenzen te gebruiken, liefst fullframe, de mogelijkheid om de Zeiss-lenzen die ik heb te gebruiken, genoeg scherpte en pixels om een goed bruikbare crop te kunnen maken ook als ik even wat verder weg stond bij het nemen van de foto.

Toen Sony vorig jaar oktober de A7 en A7r aankondigde leek mij dit een ideale camera om voor deze manier van fotograferen te gaan gebruiken. Vooral de A7r, die door het ontbreken van een laagdoorlaat-filter haarscherpe beelden oplevert, wekte meteen mijn belangstelling. Ook is het de eerste fullframe spiegelloze camera waarbij je lenzen kan verwisselen. Met 36 megapixels en de mogelijkheid om via een adapter mijn bestaande collectie lenzen te gebruiken kon ik eigenlijk alles van mijn wensenlijstje afstrepen.Tijdens het werken met de Sony A7r ervaar ik inderdaad dat de kleinere camera een minder grote barrière is tussen mij mijn modellen. Je blijft makkelijker in contact met wie er voor de camera staat.

De beeldkwaliteit van de foto’s is werkelijk fenomenaal, de kleuren zijn natuurlijk en hebben een mooie diepte. Het dynamisch bereik is heel groot en de scherpte van de foto’s is bijna te goed. Texturen van haar en kleding zijn extreem scherp, wat ook wel eens een wat te scherpe rimpel of oneffenheid oplevert.
De camera is voorzien van een middencontact flitsschoen dus ook een trigger zoals een pocketwizard of cactus kan gewoon gebruikt worden bij strobist-flitsen of in de studio. De camera is uitgerust met Wi-Fi, iets dat niet direct op mijn verlanglijstje stond, maar wat ik meer gebruik dan ik had verwacht. Even een foto naar je mobiele telefoon sturen om die makkelijk te kunnen delen of de camera kunnen bedienen via de PlayMemories-app zijn heel handig.
In het gebruik is de A7r heel prettig. De camera heeft een fijne grip en de knoppen lay-out is logisch. De meest gebruikte functies – diafragma, sluitertijd en ISO – hebben hun eigen knop en er zijn nog .. knoppen die je een eigen functie toe kunt wijzen. Iets waar ik zelf veel gebruik van maak is de reliëfniveau-functie. Bij het scherpstellen zie je de randen oplichten van hetgeen dat scherp gaat zijn in de foto. Met de DMF (Direct Manual Focus) functie kun je ook als je automatisch hebt scherpgesteld dit nog corrigeren en zie je meteen waar de scherpte zal liggen. Bij de A7r zoomt het beeld in zodra je handmatig gaat scherpstellen, waardoor je dit heel nauwkeurig kan doen. De elektronische viewfinder is heel goed en ik zou zelf niet meer zonder kunnen.

Al met al heb je met de A7r een compacte, heerlijk lichte, professionele camera die een geweldig mooie kwaliteit foto’s oplevert. Je hebt nooit het gevoel ergens een compromis te moeten sluiten omdat je werkt met een spiegelloze camera: De Sony A7r is top camera, een echt nieuwe ontwikkeling op camera gebied en waarvan ik denk dat dit de toekomst van fotograferen zal zijn.