Ik heb ze niet zoveel, foto’s van mijzelf. Begrijpelijk, want ik ben meestal degene met de camera. Sinds de aanschaf van mijn alpha 700 is daar wat verandering in gekomen. Johan heeft mijn minolta 7d geconfisqueerd en is daarmee aan het hobby’en geslagen. Voor de kritische kijker is het natuurlijk overduidelijk (ahum) dat ik hier toch echt geen alpha 700 hanteer! Nee, ik heb daar, zoals sommigen van ons zich misschien uit een ver verleden nog kunnen herinneren, een camera vast met een filmpje erin! Of “rolletje” zoals het bij meer mensen waarschijnlijk in de grijze cellen gegrift staat.

Om mijn filmontwikkel skills wat te kunnen oefenen leek het mij handig om niet met andermans eigendom te gaan staan prutsen, maar voor alle zekerheid mijn eigen materiaal maar mee te nemen. Dus de analoge minolta opgezocht (de batterij had ik nog vrij recent vervangen om m als “noodcamera” te kunnen gebruiken) wel mijn inmiddels ge-upgrade objectieven erop gezet en schieten maar! Mezelf toch twee keer betrapt op het totaal nutteloze bekijken van de achterkant van de camera (over gewoontes gesproken). Wat voelt dat anders! Ik heb het idee dat alle opnames bewogen zijn! Het opklappen van de spiegel (zie het woord: spiegelreflex) klinkt meer als een soort geweerschot en je voelt  de bijbehorende terugslag! Pfoeh, dat ik hier nog fatsoenlijke foto’s mee heb kunnen maken! Helaas was er afgelopen maandag een machinestoring en heb ik het resultaat nog niet kunnen bekijken, maar het is me wel gelukt om ze zelf te ontwikkelen. Ik ben benieuwd…..