En de straf voor roddelen is……

Bloggen is soms een beetje roddelen. Zo vind ik het leuk om af en toe eens wat verhalen te vertellen over wat mij her en der overkomt. De meeste “blog-worthy”- dingen gebeuren tijdens trouwerijen. Of dat nou komt omdat iedereen zenuwachtig is, er heel veel in een dag gebeurt of de hoeveelheid mensen die op een plaats verzameld zijn….. het zal wel een combinatie zijn van al die dingen.

Vrijdag 5 september trouwden Robert en Liane. Ergens oktober vorig jaar hadden ze me gevraagd of ik hun trouwreportage wilde verzorgen. Ze hadden leuke locaties uitgezocht voor foto’s: Het Zuiderpark en de Uilenburg, beide in Den Bosch. Ook hun trouwcermonie vond op een bijzondere locatie plaats: Het Noordbrabants Museum.

We hadden bijzonder veel geluk met het weer: Tijdens de fotosessie was het droog met af een toe een klein drupje. Om in standpunt af te wisselen ga ik nogal eens “omhoog” of “omlaag”, en lig ik dus wel eens in het gras of klim op het een of ander om een visueel mooier plaatje te kunnen maken. Omdat Robert een fanatiek hockey-er is had ik ook nog wat hockeysticks en ballen geregeld. (met dank aan collega Marlene van Johan 🙂 )

Toen we het rondje Zuiderpark hadden gedaan en naar de Uilenburg wilden vertrekken merkte ik tot mijn grote schrik dat ik mijn autosleutels niet kon vinden….. Om de een of andere reden had ik mijn auto open gelaten en kon dus wel bij mijn spullen… maar die sleutels! Alles werd binnenstebuiten gekeerd en zelfs bruid en bruidegom  hielpen zoeken… niks… Grommerdegrommm! Ik voelde mij echt een kluns, sukkel, etc etc en vooral heel erg onprofesioneel. Het verhaal van twee weken terug (sleutels van de trouwauto verdwenen) schoot door mijn hoofd en ik dacht: Zou dit misschien een teken van de kosmos/het lot/vul  hier uw levensbeschouwelijke voorkeur in zijn dat ik niet moet roddelen?????

Bruidegom Robert had een heldere ingeving: “Hee, jij lag daarstraks toch in het gras om een foto te maken? Zou je daar misschien…..” Mijn hulpjes voor die dag, Carlijn en Karin, snelden in de aangewezen richting weg terwijl ik nog wat verder in de kofferbak aan het graven was en ondertussen wat paniekerig Johan probeerde te bellen. Even later kwamen ze ietwat buiten adem weer terug gerend met…. mijn sleutels!!! Een leerling van een school die in het park hun verplichte rondjes aan het rennen waren had ze net opgeraapt en had wat verloren aan deze en gene staan vragen of ze misschien sleutels kwijt waren. Dat ik een zucht van verlichting slaakte zal niemand verbazen denk ik. (Het kleine vreugedansje voor degenen die mij kennen waarschijnlijk ook niet 😀 )

Toen we bij de Uilenburg waren zei Karin: “Zeg, geef mij je sleutels maar!” Ik vond het een prima idee…..

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.